پست اول
مقدمه: هر کدام از ما در کتاب زندگی، فصل هایی داریم که هیچکس از آن ها با خبر نشدهاست. فصلهایی که با خودکار بیرنگ فراموشی آنها را بر دفتر زندگی رنگ میزنیم تا دیگران توانایی دیدنشان را نداشتهباشند ولی خودمان همیشه از آنها باخبریم. شاید فاش شدن این فصلها برای همه دردناک باشد یا حتی باعث شوند تنهاتر از انچه هستیم بشویم ولی بلاخره روزی میرسد که شعله حقیقت زیر نوشتههای نامرئی قرار بگیرد و آنها را برای همه مرئی میکند. روزی میرسد که همه ما باید توی گذشتهمان روبرو شویم.
شروع:
فصل اول: حالا باید چیکار کنم؟
زل زدهبودم به سنگ قبر مشکی رنگی که حالا پدرم در زیر آن ، همآغـ*وش خاکی سرد شده و به خواب ابدی رفتهبود. صدای گریه زاریهای عمههام و نالههای سیمین توی گوشم میپیچید. سوز سرد به گردنم شلاق میزد و وادارم میکرد شال مشکی چروکم رو محکم کنم. روی سنگ قبر مشکی با خط خوش و به رنگ سفید شعری نوشته شد که جمله آخرش برام خنده دار بود: پدرم در همه حال کارگشا بود. پوزخندی گوشه لبم نقش بست. کارگشا؟ کی این شعر مسخره رو داده بود که روی سنگ قبر بنویسن؟ درختهای کاج فضا رو سرد تر و بی روح تر از اون چه که بود نشون میدادن. هر قدمی که برمیداشتی میوههای پوسیده کاج مثل توپهای کوچیک همهجا بودن و بعضی از بچهها درحال بازی باهاشون بودن. خوش بحالشون! مطمئنن متوجه نمیشدن الان داره چه اتفاقی میوفته؛ پی بازی و دنیای کودکانه خودشون بودن. برگ های نازک و سوزنی خشک و قهوهایی رنگ کاج ها زیر پات صدا میدادن. لباس سیمین و عمههام که بـ*غـل قبر نشسته و زار میزدن غرق خاک بود. صدای پچپچها و نالههای نوحهخوان پشت بلندگو توی هم میپیچیدن و فضا اطرافو در برمیگرفتن ولی هیچی ازش نمیفهمیدم. هوا ابری بود و گرفته تر از همیشه. اینبار برعکس هروقت از این هوا بدم میاومد. به قاب عکسش چشم دوختم. نمیشه گفت ناراحت نبودم، مگه میشه از مرگ پدرت ناراحت نباشی ولی نه به اندازه سیمین. چهارسالی میشد که دیگه منزوی و گوشهگیر شدهبودم و خبری از اون دخترک شیطون دوران دبیرستان و اولای دانشگاه نبود که از در و دیوار بالا میرفت. به شدت درونگرا شدهبودم و اینو همه میفهمیدن. به عمو حیدر چشم دوختم که سرش رو پایین آورد: جانم عمو جان؟
جالب بود دیگه باید فامیلمون رو فقط توی قبرستون و توی مواقع غمگین میدیدیم. دیگه خبری از اون خانواده و فامیل مهربون دوران کودکیم نبود. خیلی ازشون فاصله گرفتهبودیم. معلوم نبود بابا چیکار میکرد که همیشه سعی داشت از خانواده‌اش دور باشه. با دور شدن عمو سعی کردم از بین جمعیت بگذرم و کنار قبر بشینم.
با هر قدمی که به سمت قبر برمیداشتم جمعیت اطراف قبر مثل دریایی جلوی روم شکافته میشد. با یه چشم چرخوندن میشد فهمید بیشترشون طلبکارهای بابا هستن. پوزخند تلخی گوشه لبم نقش بست. بعد از ورشکست شدنش از هر کسی که بگی پول قرض کرده و حسابی طلبکار شدهبود. بازم به عکس بابا چشم دوختم. چرا هنوز بهش میگفتم بابا؟ به سیمین نگاه کردم. عمههام سعی در آروم کردنش داشتن ولی اون زار میزد و پای چشمهاش کبود بود، پلکهاش سرخ شدهبودن. روی دستهاش و گونه هاش هنوز اثر چنگهایی که روز مرگ بابا تا هفتش به خودش زده بود دیدهمیشد. روی قلبش میکوبیدو با صدای بلند بابا رو صدا میکرد. عجیب بودکه هنوز بعد از چهل روز خودشو میزد و گریه میکرد. نمیگم حق نداشت، شوهرش بود و نمیشه گفت عمری ولی چهارده پونزده سالی که باهاش زندگی کردهبود ولی در هرصورت بابا همچین مرد خوبی نبود که بخواد اینجوری براش ناراحت باشه. من که دخترش بودم خوب میدونستم آدم عنق و بداخلاقیه و از طرفی فقط به فکر شرکت ورشکستش. جلوی قبر وایسادهبودم. الان باید میشستم کنارش و های های گریه میکردم؟ زار میزدم و بابامو صدا میکردم؟ .احساس میکردم پاهام و وزنم باهم در حال جنگن؛ انگار وزنم روی پاهام سنگینی میکرد. روی زانو افتادم. پاهام انگار جون نداشتن. دستم روی نوشته سفید رنگ لغزید: محسن محمدی فرزند علی. بابام تازه داشت شصت ساله میشد. قطره اول که چکید انگار بقیه هم بی اجازه خارج شدن.
گونه هام خیس بودن. هرچی که نبود یکی بود که دلم بهش گرم باشه. با تمام بدی که اونو سیمین بهم کردهبودن هنوزم عین قبل دوستش داشتم، تظاهر میکردم به بیتفاوتی. هرچی نبود بابام که بود. من بیست و چهارسال با اون زندگی کرده بودم. نمیخواستم بغضمو نگه دارم؛ یعنی نمیتونستم این کارو بکنم. نمیخواستم بین این همه آدم حالم بد بشه و آبروریزی بوجود بیاد. انگار مغزم تازه داشت آنالیز میکرد اینجا چه خبره! حالا باید چه غلطی میکردم؟ چهل روزی که از طلبکارا فرصت گرفتهبودیم تموم شدهبود و حالافقط خدا میتونست به دادمون برسه.
سیصد میلیون پول کمی نبود. فقط به خاطر اون شرکت لعنتی این کارا رو کردهبود. حتی تا لحظه آخرم سعی میکرد دوباره سرپاش کنه؛ حتی لحظهایی به فکر خانواده‌اش نبود. فقط اون شرکت لعنتی!
